ROZDZIAŁ DRUGI

25 lipca 2008 roku;

Było piękne, letnie popołudnie, kiedy Liz Forbes wezwała swoją córkę do ogrodu. Caroline, zupełnie nie rozumiała, o co może chodzić matce. Zwracając uwagę na poważny ton matki, Caroline zastanawiała się, czy stało się coś złego. Była bardzo poważna, a zawsze mówiła do córki w ten sposób, kiedy jej zdaniem dziewczyna łamała zasady. Zasady, które ustalał John Forbes, ojciec Caroline, jeden z największych potentatów naftowych na świecie.

- Mamo, co się stało? Wezwałaś mnie tak nagle.

- Nic takiego córeczko- powiedziała Liz.- Mam ci po prostu coś do przekazania. Skończyłaś już szesnaście lat i oboje z ojcem uznaliśmy, że nie jesteś już dzieckiem. Jak doskonale zdajesz sobie sprawę, jesteśmy bardzo zajętymi ludźmi i zwyczajnie brakuje nam czasu na ciągłe wożenie cię do szkoły, w związku z czym zatrudniliśmy dla Ciebie szofera- dodała.
- Będę miała szofera, po co? Mamo, przecież doskonale wiecie z ojcem, że mogę jeździć do szkoły z dziewczynami, Eleną i Bonnie- sprecyzowała Caroline, widząc zdziwioną minę matki.
- Tak, tak pamiętam- odparła niedbale.- To te dwie dziewczyny, których matki, jedna jest księgową a druga zwykłą gospodynią domową. Setki razy powtarzałam ci, że takie towarzystwo nie jest dla ciebie. Powinnaś obracać się w środowisku dzieci z wyższych sfer. Dobrze już dobrze- machnęła ręką widząc, że Caroline już chce coś powiedzieć.- Wracając do tematu, twoim szoferem będzie młody chłopak Nick Linch, pochodzi z domu dziecka- powiedziała to w tak lekceważący sposób, że Caroline zrobiło się niedobrze.- Jednak postanowiliśmy, że damy mu szanse. Jeżeli się nie sprawdzi wyrzucimy go. O właśnie idzie- Liz pokazała ma kogoś za plecami Carolline.
- Pani Forbes, panno Forbes- Caroline odwróciła się do mężczyzny mówiącego z brytyjskim akcentem.- Miło mi panienkę poznać, nazywam się Nick Linch.
- Dzień dobry, mi również jest miło- odpowiedziała Caroline po chwili. Mężczyzna zrobił na niej wielkie wrażenie. Jego blond włosy i dołeczki w policzkach sprawiały, że wyglądał jak cherubinek, Caroline aż zaniemówiła.
- Będę miał zaszczyt dla panienki pracować, mam nadzieję, że uda nam się zaprzyjaźnić- powiedział z uśmiechem.
- Dobrze, dobrze, Caroline wracaj już do rezydencji- wtrąciła się Liz.- Masz jutro ważny egzamin- dziewczyna wyminęła szofera i szybko weszła do domu.

***

Stałam jak wryta, przyglądając się twarzy mężczyzny, który zmienił moje życie. Nadal miał dołeczki w policzkach, jednak jego rysy nie były już tak delikatne, jak kiedyś. Przestał być chłopcem, stając się mężczyzną.

- Caroline, Caroline- zawołał Stefan.- Wszystko w porządku? Jakoś zbladłaś.

- Tak, tak wszystko dobrze- odpowiedziałam odzyskując głos.- Przepraszam Pana, mi również jest miło Pana poznać, Stefan dużo mi opowiadał.

- Mów mi Klaus- powiedział beztrosko.- Mam nadzieję, że nie usłyszałaś o mnie niczego złego.

- Nie skąd- wybełkotałam, przełykając ślinę. Nie chciałam przebywać w tym pomieszczeniu, nie z tym mężczyzną, nie teraz. Boże, dlaczego musiał pojawić się akurat dzień przed moim ślubem.- Przepraszam Was, ale właśnie sobie przypomniałam, że umówiłam się z mamą na ostatnią degustację- dodałam już bardziej pewnie.- Mam nadzieję, że spotkamy się wieczorem.

- Caroline, czyżbyś zapomniała, że jutro jest wasz ślub?- zapytał Klaus. Doskonale się bawił, widząc moją zbolałą minę. Wiedział, wiedział, że go rozpoznałam.- Zabieram Stefana, na wieczór kawalerski.

- Dobrze, niech będzie. Tylko nie upijcie się zbyt mocno. Nie chce, żeby na moim ślubie ktoś leczył kaca- powiedziałam, całując Stefana w policzek.

- Wielka szkoda, że nie możesz zostać z nami dłużej- powiedział Stefan.- Miałem nadzieję, że poznacie się bliżej.

- Nie martw się kochanie. Będziemy mieli jeszcze ku temu wiele okazji. Bawcie się dobrze, ale zadzwoń do mnie jeszcze- jeszcze raz ucałowałam Stefana, powiedziałam Klausowi do widzenia i szybko wyszłam.

***

- Caroline, czy ty coś piłaś? Jakoś do mnie nie dociera, to co mówisz. Musiałabyś mieć niewyobrażalnego pecha w życiu, skoro najlepszy przyjaciel Stefana, niejaki Niklaus Mikaelson był ci znany jako Nick Linch i był przed laty twoim szoferem. Jesteś pewna, że to ten sam człowiek?- zapytała Elena.- Może zwyczajnie pomyliłaś się, przecież nieraz się tak zdarza, że ludzie mylą kogoś, z kimś innym.
- Dziewczyny, naprawdę myślicie, że mogłabym się pomylić? To on, jestem pewna, nie ma innej możliwości. Gdybyście widziały jego minę, gdybyście widziały jego trumf w oczach, wiedziałybyście, że się nie pomyliłam.
- Dobrze, załóżmy, że to ten facet, co zrobisz ze Stefanem? Opowiesz mu prawdę?
- Zwariowałaś? Jak według ciebie mam mu to wszystko powiedzieć? Może przyjdę i powiem: Hej kochanie, wiem, że za kilka godzin bierzemy ślub, ale muszę ci coś powiedzieć. Twój świadek, którego przedstawiłeś jako Niklausa Mikaelsona, jest mi znany jako Nick Linch. Był moim szoferem, a przepraszam mówiłam już, że mieliśmy romans?- prychnęłam.- Wiesz co, nie dzięki. Jednak wiecie co jest w tym wszystkim najgorsze? Ten Klaus, doskonale się bawi widząc moje zakłopotanie. Poza tym okazało się, że wcale nie jest sierotą z domu dziecka. Stefan powiedział, że jego rodzina jest jedną z najbogatszych w Wielkiej Brytanii.
- To dlaczego kłamał- wtrąciła się w końcu Bonnie.- No pomyślcie, nie zastanawia was to, że bogaty chłopak woli zostać szoferem u ludzi, którzy go poniżali, przepraszam Caroline, ale taka jest prawda, twoi rodzice nie należą do najsympatyczniejszych. Po co mu to było?
- Bonnie, ty pytaj mnie a ja zapytam cię- odpowiedziałam.- Musi być zwykłym, zmanierowanym sukinsynem- zadzwonił mój telefon.- Cześć kochanie, jak zaczęliście już imprezę?
- Mówi Klaus- usłyszałam w słuchawce.- Stefan, miał wypadek. Jestem już w szpitalu w dzielnicy Beverly Hills. Mój kierowca jedzie po ciebie- rozłączył się, zanim zdążyłam o coś zapytać.

***

- Co się stało? Gdzie Stefan? Co z nim?- zapytałam, kiedy wreszcie dotarliśmy na miejsce.- Klaus, odpowiadaj!- wrzasnęłam na całe gardło, ale miałam to gdzieś.

- Uspokój się Caroline, swoimi krzykami i tak mu nie pomożesz- odpowiedział spokojnie.- Stefan, miał wypadek samochodowy, zderzył się z drzewem. Jest w ciężkim stanie.

- To twoja wina! Ty mu to zrobiłeś! Chciałeś go zabić!- zaczęłam okładać go pięściami.- Jesteś zwykłym kłamcą i mordercą!

- Caroline, ogarnij się!- chwycił mnie za ramiona i potrząsnął.- Zastanów się co ty mówisz. Dlaczego miałbym skrzywdzić Stefana? To mój prawdziwy przyjaciel. Jeżeli wydaje ci się, że mogłoby mieć to jakiś związek z Tobą, to się mylisz. Byłaś tylko jedną z wielu małolat, które mogłem mieć i skrzętnie z tego korzystałem. Właśnie ciekawe co by powiedział Stefan na rewelacje, że jego najwspanialsza, najuczciwsza narzeczona, rozkładała nogi przed pierwszym lepszym- chciałam go spoliczkować, ale mnie powstrzymał.- Nie radziłbym, szczególnie, teraz kiedy los twojej rodziny leży w moich rękach.

- Co masz na myśli?- byłam wstrząśnięta, ale jednocześnie zdziwiona jego słowami.

- Zapytaj swoich, jakże szlachetnych rodziców- odpowiedział, odwracając się.- Nie martw się, sam dowiem się, jaki jest stan Stefana, nie musisz mnie informować. Zapomniałbym, przygotuj się na nasze częstsze spotkania- zaczął się oddalać.

- Poczekaj!- zawołałam i podbiegłam do niego.- Dlaczego, mi to robisz? Co zamierzasz teraz zrobić?

- Zamierzam spełnić swoje kaprysy- odpowiedział i odszedł. Tym razem go nie zatrzymywałam.